IJdelheid
Column 40-dagentijd
Een tijd geleden keek ik de film ‘A life on our planet’ van David Attenborough. Misschien ken je de film wel. Een persoonlijk levensverhaal van deze BBC persoonlijkheid, die z’n leven lang prachtige natuurfilms heeft gemaakt. In deze film laat hij zien, hoe gedurende zijn leven de klimaatverandering echt zichtbaar werd in de natuur overal op aarde.
De film begint met beelden van de kernramp in Tsjernobyl en laat de milieuramp zien die dat heeft opgeleverd. Via prachtige natuurbeelden, die hij door decennia heen heeft geschoten, wordt schokkend duidelijk wat er in die decennia is veranderd. Hoe groot de ontbossing is. Hoeveel woestijn er inmiddels is bij gekomen op aarde. Hoeveel landbouwgrond is aangelegd, ten kosten van natuurgebieden. Hoeveel soorten dieren inmiddels (bijna) onvindbaar zijn geworden.
Je kunt behoorlijk neerslachtig worden van zo’n film. Ik werd dat in elk geval wel. Wat maken we er als mensen toch een puinhoop van. Waarom kunnen we niet wat beter voor de Schepping zorgen? Allemaal vragen die me bezighielden tijdens het kijken.
En ergens, tijdens het kijken, een beetje aan het einde, drong het besef zich aan mij op dat ik ook natuur ben. Ik ben gewoon een schepsel in diezelfde Schepping en er net zo goed van afhankelijk. Ik zag het ineens: ik help ook mezelf de vernieling in.
Dat is ijdelheid.
Tot dat moment leefde ik vanuit het hoogmoedige idee dat er weliswaar allerlei natuur en biodiversiteit kan verdwijnen. Dat ik dat ook echt erg vind, maar dat ik, de mens, toch echt wel zou weten te overleven. Want ik was toch wat meer dan die Schepping. Slimmer dan al die andere wezens.
De film eindigt met beelden van datzelfde Tsjernobyl. Overal staan nog afbrokkelende gebouwen, maar de natuur neemt ze weer over. Vele zijn inmiddels helemaal begroeid met planten. Dieren maken volop gebruik van de bescherming die de betonnen kolossen bieden. En de mens? Die is ver te zoeken, omdat het gebied nog steeds niet veilig is voor onze soort.
Dieren en planten redden het daar, maar de ijdelheid/hoogmoed van de mens helpt niet meer.
Die ijdelheid breng ik deze week naar het kruis. Wat een troost dat ik weet dat God vergeeft en verder ging. Ondanks mijn ijdelheid, op weg naar een nieuwe aarde.
Brenda