Columns voor de Veertigdagentijd
Ontspullen
Vrijdag 1 april
Ontspullen
Als je jezelf (en je lezer) belooft om op zoek te gaan naar waar je aan vast zit; welke offers je misschien moet brengen om los te komen van banden die je het zicht op God ontnemen, dan gebeurt er iets geks.
Ik ben de hele tijd bij alles wat ik doe, mezelf aan het afvragen: zou ik zonder ‘dit’ kunnen? Zo vroeg ik me af of ik zonder telefoon zou kunnen. Of zonder een goedgevulde koelkast. Of zonder prachtige vazen met bloemen. Wat als ik inderdaad, zoals de berichten ons voorspiegelen, straks minder eten heb omdat er te weinig graan is? Zou ik zonder auto kunnen?
Ik geef onmiddellijk toe dat dit natuurlijk vooralsnog een beetje theorie blijft. Echt zonder al die dingen heb ik nog nooit gedaan. Ja, vroeger, toen de mobiele telefoon nog niet bestond (zo oud ben ik idd). Of een keer een dag niet eten als actie voor arme kinderen ver weg (voor de kenners: Zip your lip).
Toch merk ik dat het iets louterends heeft. Mezelf eens twee weken (ja, vorige week was de week op voordat er een column was), dit bij allerlei spullen en activiteiten om me heen af te vragen. Het lijkt wel alsof ik er een beetje los van kom. Het wordt toch allemaal minder belangrijk. Een soort ontspullen in mijn hoofd.
Wat ik persoonlijk overigens verder een vrij vreemd concept vind. Waarom zou ik al die leuke spulletjes, mooie kaarsen, fijne kussens, prachtige boeken, gladde bakblikken en lastige puzzels wegdoen? Juist niet, ik ben weer extra dankbaar voor die rijkdom die ik heb gekregen. Hoe ik daar ook gewoon van kan genieten. Maar hoe het me ook oproept om ervan te delen. Sommige van die spullen worden straks weer bittere noodzaak. Ik kan er warm in kan wegkruipen als het gas straks op is. Dus ik bewaar mijn moestuinspullen, die BBQ op kooltjes en die zaklamp.
Hoewel? Het ‘geef ons heden ons daaglijks brood’ komt in mij op. Verwacht ik het dagelijks echt zo van God? Geloof ik echt dat Zijn Vaderhand er elke dag voor zorgt dat ik genoeg heb? Ja, dat gebed, dat zou ik niet kunnen missen. Wat heb ik dat hard nodig om op Hem gericht te blijven.
En verder? Ik zaai nog maar eens wat broccoli in denk ik. Voor de zekerheid…
Lieve groet
Brenda
Slaaf van de tijd
Vrijdag 17 maart
Slaaf van de tijd
En het werd vrijdag. De laatste dag om een stukje in te leveren. Nee, ik had nog niets op papier.
We zijn slaaf van de tijd. Soms voel ik me gevangen door de klok. Ik kan niet ontsnappen aan het onherroepelijk doorlopen van de wijzers, of het doorklikken van de digitale getalletje op mijn telefoon zo je wilt. Soms ga ik maar heel hard hollen, om de tijd in te halen, maar word ik alleen maar heel moe. Soms probeer je ‘tijd te maken’ door boodschappen te laten bezorgen. Het lukt niet echt, omdat die gekochte tijd zich zomaar opvult.
Kan ik zonder de tijd? Nee, waarschijnlijk niet. God heeft ons ritme bepaald met de opkomst en ondergang van de zon. Elke dag opnieuw. Mooi vind ik dat. Maar, vraag ik me ook af, laat ik God ook mijn dagritme bepalen?
Ver weg in het heelal schijnen sterren, zonder dat we ze zien. Ze hebben alle tijd. Ze schijnen slechts tot eer van God! En mijn leven? Is dat tot eer van God? Of ook een beetje (of misschien wel behoorlijk), tot eer van mezelf?
Mijn eigen eer mag ten kosten gaan van Zijn eer. Vandaag mag ik rusten bij Hem, die boven de tijd staat. Die eeuwen gebruikte om Zijn verlossingswerk voor te bereiden. Hij hing daar urenlang, seconde voor seconde tikten weg.
Voor mij… Wat een eer! Dank u Vader!
Lieve groet
Brenda
Ongeloof
Donderdag 10 maart
Ongeloof
In een week waarin het absolute dieptepunt een bombardement op een kinderziekenhuis was, voelt mijn zoektocht naar waar ik teveel aan vast zit ineens plat en nietszeggend. Mij resten slechts verbijstering, ongeloof. Zoals zoveel mensen woorden zoeken om uiting te geven aan dat intense gevoel van machteloosheid dat diep van binnen knaagt.
Juist hier kom ik mezelf weer tegen. Ik lees van alles, probeer duiding te geven aan wat er gebeurt. Soms haast verslaafd aan de nieuwsupdates van de NOS. Ik hoop in al die artikelen iets van zekerheid te vinden. Dat Poetin gek is. Dat het niet anders kan dan dat hij gaat verliezen. Dat het nog meevalt met de slachtoffers. Dat we eensgezind blijven. Driftig blijf ik zoeken naar lichtpuntjes. Om er maar voor te zorgen dat die totale onzekerheid over de afloop geen bezit van me neemt. Me niet helemaal overweldigt.
Totdat ik me realiseer dat dat toch iets is waar ik blijkbaar aan vastzit: leven, waarin ik graag zekerheid heb. Waarin ik denk te kunnen controleren hoeveel onzekerheid ik ongeveer kan hebben of durf toe te laten. Door eens iets geks te doen. Door een ander kapsel, een nieuwe bril, herinrichten van de woonkamer of misschien zelfs een nieuwe baan.
Het nieuws zuigen is een armoedige manier om te proberen controle terug te krijgen. De diepe angst dat er ook voor mij een dag kan komen dat ik alles wat ik heb moet loslaten en moet vluchten… Dat is te groot, ik durf dat niet echt te beseffen.
Ik weet dat God groter is dan die angst. Maar ik zie de scherven van mijn geloof op de grond liggen. Het zó in afhankelijkheid van God kunnen leven dat deze angst me niet meer raakt. Dat kan ik niet. Geloven dat God echt de macht heeft om in te grijpen in deze verschrikkelijke oorlog? Het lukt me niet.
Ik kan slechts knielen bij een Kruis en bidden: Heer, kom mij te hulp in mijn ongeloof!
Lieve groet,
Brenda
(PS: ik schrijf deze column op donderdagavond. Ik hoop van harte dat er niet tussen het moment van schrijven en verschijnen een nog dieper dieptepunt is ontstaan).
Verwarming
Donderdag 3 maart
Verwarming
Vandaag krijg ik via social media het verzoek doorgestuurd om vanavond (donderdag) om acht uur het licht uit te doen. Zodat we met ze allen aan Poetin laten zien dat we zijn gas echt niet nodig hebben. Het voelt als een mooi gebaar, om even iets te laten, om aandacht te vragen voor iets groters. Tegelijk is het ook niet meer dan dat.
Mocht deze actie Poetin al ter ore komen, de kans is klein aangezien hij de enige is die nog naar de Russische staatszender kijkt, dan zal hij vast niet denken: “Oh, die Hollanders zijn bereid een uur in het donker te zitten. Nou daar schrik ik wel van. What is next? Deze week een uur? Volgende week twee uur? Dat kan ik niet hebben. Dan trek ik mijn legers wel terug uit Oekraïne.” Ik vrees eigenlijk dat zijn reactie eerder omgekeerd zal zijn: “Oh een uurtje maar? Nou, eens kijken tot welke waanzin ik die Hollanders verder kan drijven. Ik stuur nog wat extra tanks.” Gelukkig heeft hij geen toegang tot Facebook meer.
Het bepaalt mij bij een vraag die eigenlijk al heel de week door mijn hoofd gaat: welk offer ben ik bereid te brengen voor vrede en gerechtigheid? Voor echte oorlogshandelingen ben ik niet opgeleid. Wat kan ik wel doen of laten, wat Poetin zijn macht raakt? Als we met z’n allen de verwarming uitzetten zou dat wel iets wezenlijks veranderen in ons gasverbruik. Maar ik wil mijn eigen comfortabele warme, leventje helemaal niet opzeggen, omdat één gek een oorlog begint. Laten ‘ze’ er maar gewoon voor zorgen dat er ergens anders gas vandaan komt!
Met dit soort gedachtes zit ik om half negen op de bank, en ik realiseer me ineens dat ik die acht uur gemist heb.
De 40-dagen tijd is begonnen. Een tijd waarin vaak gevast wordt, waarin men zichzelf iets ontzegt. Om door dat gemis heen jezelf los te maken van banden die je vasthouden. Je leert weer afhankelijk te zijn van God. Dat is niet maar een gebaar, het is een levenshouding.
Ik ga in deze 40-dagen tijd op zoek naar waar ik aan vast zit. Wat ik niet zomaar zou willen opofferen. Waar ik misschien haast wel verslaafd aan ben. Ik zal proberen deze zoektocht te delen in een serie 40-dagen columns. Niet als gebaar, maar als een echte serieuze poging om te komen tot een levenshouding waarin ik het alleen van God verwacht. Die God bid ik hier, dat ook Poetin in deze 40-dagen tijd, tot bezinning mag komen dat de verslaving aan macht het ergste is dat een mens kan overkomen.
Ik wens je een mooie 40-dagen tijd toe.
Lieve groet, Brenda Stad
Wil je meer lezen van Brenda? Kijk dan eens op www.brendaspiegelt.nl.
Reactie
Wil je reageren naar aanleiding van de columns of heb je vragen over de eredienst? Stuur ons dan een email.